13 grudnia 1981 roku na terenie całej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wprowadzony został stan wojenny. Ustanowiony przez Radę Państwa na wniosek niekonstytucyjnej Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego miał doprowadzić do zneutralizowania opozycji solidarnościowej i zatrzymać proces powiększenia swobód obywatelskich i rozszerzenia zakresu suwerenności Polski. Wielu uznaje, że mimo represji i terroru stan wojenny był pierwszym krokiem długiego marszu Polaków ku wolności, który zakończyły wybory 4 czerwca 1989 roku.
W pierwszym tygodniu trwania stanu wojennego do więzień i miejsc internowania trafiło około 5000 osób. Do końca trwania, a więc do 22 lipca 1983 liczba ta podwoiła się. Represje te dotykały działaczy opozycji antykomunistycznej, członków NSZZ „Solidarność”, doradców związku i związanych z nim intelektualistów. Powszechną praktyką było zwalnianie działaczy NSZZ „Solidarność” z pracy, relegowanie studentów z uczelni. Wielu zostało zmuszonych do emigracji z kraju. W trakcie stanu wojennego życie straciło, według różnych szacunków od 56 do ponad 100 osób – były to ofiary pacyfikacji strajków, pobić a także prawdopodobnych morderstw politycznych. Odpowiedzialni za wprowadzenie w Polsce stanu wojennego m.in. Wojciech Jaruzelski, Stanisław Kania, Czesław Kiszczak nigdy nie odpowiedzieli za swoje działania.